لکنت یعنی قطع جریان پیش‌رونده گفتار که دفعات و یا تداوم آن بیش از حد عادی باشد.

در مورد آمارهای لکنت زبان در میان مردم میزان‌ متفاوتی ارائه شده اما گفته می‌شود ۱۵ درصد از مردم جهان در دوره‌هایی از زندگیشان هر چند بسیار کوتاه لکنت داشته‌اند. همچنین یک درصد کودکان مدرسه‌ای در سراسر دنیا لکنت دارند اما شیوع آن پس از بلوغ به زیر یک درصد می‌رسد.
اغلب در سنین پس از ۳ سالگی شیوع لکنت در پسران به مراتب بیشتر از دختران است، همچنین لکنت در همه جای دنیا و در میان همه فرهنگ‌ها و نژادها وجود دارد و شواهد تاریخی نشان می‌دهد این مشکل از ۴۰ قرن پیش هم وجود داشته است.
درمان لکنت در تمام سنین به زمان، پیگیری و همکاری فرد لکنتی یا خانواده وی بستگی دارد، اما قطعاً پیش‌آگهی در سنین پایین بهتر است، لذا اگر کودکانتان علائمی از لکنت نشان می‌دهند اگر چه دائمی باشد و اختلالی در روابط اجتماعی وی ایجاد نکرده باشد، لازم است برای فراگیری شیوه‌های تسهیل‌کننده روانی گفتار از یک گفتار درمانگر يا آسیب‌شناس گفتار و زبان کمک بگیرید.
بعضی از کودکان لکنتی بدون درمان و خودبخود بهبود می‌یابند و برای بعضی دیگر مداخلات اولیه برای کمک به رشد طبیعی روانی گفتار و پیشگیری از ایجاد یک مشکل جدی ضرورت دارد البته به هر حال وقتی لکنت ماندگار می‌شود و کودک شروع می‌کند به واکنش‌ نشان دادن به آن باید درمان متمرکز را آغاز کرد