ذهن خواني يعني “بدون داشتنِ مدركِ قابل اثبات و سند محكم، ادعا كنيم غرض و مقصود افراد ديگر را پيشاپيش و حتي قبل از بر زبان آوردنِ مطلب ميدانيم و از آنچه در ذهن ديگران ميگذرد خبر داريم!”

به جرأت ميتوان گفت كه بخش عمده سوء تفاهم ها و اختلافاتي كه بين اشخاص مختلف بروز ميكند، بخاطر همين خطاي ذهن خواني است.

“ذهن خواني را بايد متوقف كنيم”، چراكه باعث ميشود در روابط خود با دنيا و آدمهاي اطراف، حقيقت را آنگونه كه هست نبينيم و فقط چيزهايي را ببينيم كه ذهن ما آنها را ميسازد.

براي جلوگيري از ذهن خواني، بايد به سراغ “راستي آزمايي” برويم. يعني بدون پيش داوري اوليه، سعي كنيم براساس شواهدِ مستند و قابل اثباتي كه ارائه ميشود (و نه نكات منفي كه ذهنمان به آنها گرايش دارد) “حقيقت” را دريابيم.

به محض اينكه ذهن بفهمد مشغول راستي آزمايي قضاوتهايش هستيم، عقب نشيني كرده و دست از منفي سازي افكار برميدارد.

افرادي كه ذهن خواني ندارند، به طرز شگفت انگيزي جذاب و دوست داشتني هستند و ما را هرطور كه باشيم ميپذيرند و قبول دارند.

توقف ذهن خواني به معناي مثبت ديدن دنيا و اتفاقات آن و رهاسازي خيال بافي هاي بي پايه و اساس و منفي است. ما با نخواندن ذهن ديگران احازه ميدهيم آنها تغيير كنند و عالي شوند ! به آنها ميگوييم قضاوتمان در مورد آنها بر اساس چيزي است كه الان هستند، نه چيزي كه بوده اند.

ذهن خواني را متوقف كنيم، بدانيم كه ما فقط حق داريم مالك افكار خود باشيم و نه هيچكس ديگر، به ذهن خود نيز اجازه ندهيم رفتار و واكنشهاي ديگران را تفسير كند…