کسانی که در کودکی فخر خود را خرج نکرده اند در بزرگسالی  آن را می فروشند

دوران کودکی، دورانی است که در آن بسیاری از عادات شکل می گیرند. فخرفروشی از جمله عادات منفی است که می تواند از دوران کودکی شروع شده و به بزرگسالی سرایت کند. این عادت منفی می تواند روابط بین فردی کودک را دچار مشکل نماید. گاهی این عادت دراثر الگو برداری ایجاد می شود. بدین ترتیب که اطرافیان کودک و عمدتاً والدین که مهم ترین افراد زندگی او به شمار می روند این رفتار منفی را در روابط خود نشان می دهند و کودک از طریق مدل قراردادن آنها این رفتار را می آموزد.کودکانی که فخر فروشی می کنند می توانند از اعتماد به نفس پائینی برخوردار باشند. بدین معنی که خود را باور نداشته و از خودپنداره مثبتی برخوردار نیستند. این گونه کودکان با فخرفروشی سعی در ابراز وجود و بیان خود دارند. معمولاً این گونه کودکان در منازلی زندگی می کنند که به آنها به اندازه کافی احترام گذاشته نمی شود و احساس کفایت مندی در آنها به وجود نمی آید.فخرفروشی در کودکان به تدریج موجب انزوای اجتماعی در آنان می شود. وقتی اطرافیان کودک از وی دوری می کنند احساس منفی بودن در کودک بیشتر ایجاد می شود و ممکن است رفتار فخرفروشی خود را بیشتر کند. در واقع این کودکان در سیکل منفی قرار می گیرند که ناچار به ادامه رفتار منفی فخرفروشی در آنها می شود.
این کودکان از نظر هیجانی شکننده هستند، زیرا دائماً در اضطراب به سر می برند که نتوانند خود را بیان کنند. برای کاهش این رفتار باید الگوهای مناسبی در اختیار آنان قرار داد، تأثیر منفی رفتارشان را بر دیگران به آنها یادآوری کرد و سعی در افزایش اعتماد به نفس آنان داشته باشیم.
فخر فروشی یا اصطلاحاً پزدادن در کودکان در یک مقطع خاص سنی غیر قابل اجتناب می شود. درست است که آنها هنگام این گونه فخر فروشی ها در مورد ساده ترین و پیش پا افتاده ترین چیزها مثل نوع اسباب بازی ها یا حتی اعضای خانواده شان ملاحظه احساسات طرف مقابل خود را همچون بزرگسالان نمی کنند اما حقیقت این است که والدین زمان زیادی را در شبانه روز صرف تعریف و تمجید از کودکانشان و غلو در مورد توانایی ها و داشته های آنان می کنند. والدین امروزی اگر چه از هر فرصتی برای تقویت حس اعتماد به نفس کودکانشان استفاده می کنند، اما گاهی این حس اعتماد به نفس جای خود را به خودشیفتگی مخربی می دهد که باعث می شود آنان در برابر دیگران بی تفاوت باشند.
آیا والدین باید به کودکان پیش دبستانی خود تواضع و فروتنی را به جای این گونه رفتارهای فخر فروشانه یاد دهند

فخر فروشی و پزدادن در این سن و سال نه تنها طبیعی است، بلکه اشکالی هم ندارد. کودکان در این سن می آموزند که توانایی انجام کارهای بسیاری را هر چند به صورت بالقوه دارند. کودکانی که درعشق و امنیت بزرگ شوند در سنین پیش از دبستانی حس خودباوری شان قوی است و کماکان به داشتن عقاید مثبت از خودشان که گاه جنبه خودشیفتگی پیدا می کند ادامه می دهند وقتی یک کودک سه، چهار ساله توجه شما را به دستاوردها و نتیجه کارهایش جلب می کند (خواه نشان دادن یک نقاشی، تزئین سالاد الویه و چیدن میز شام باشد یا زدن به هدف در بازی هایی مثل فوتبال و ‎.‎.‎.) در حقیقت حس رضایت خود را از شرایط، موقعیت ها و افراد همچون «من خوشحالم»، «این کار را دوست دارم» یا «این افراد مرا دوست دارند» برای شما ابراز می کند. دکتر برکووتیز می گوید: «چیزی که والدین را نگران می کند این حالت افراط در رضایت از خود است که آن هم طبیعی است چون کودکان در این سن با نسبیت آشنا نیستند و همه چیز را مطلق فرض می کنند.
یک کودک فکر نمی کند من در انجام این یک کار خوب و توانا هستم و ممکن است در انجام کاری دیگر نباشم. او تنها فکر می کند که من خوب هستم، بهترین هستم و همه کار را می توانم انجام دهم. این رفتار یا نوع نگاه تا سن دبستان که کودکان کم کم به درک واقع گرایانه تری از توانایی ها و ضعف های خود می رسند ادامه دارد
در آنجایی که کودکان چه درمهد و چه در محیط های بازی وقت زیادی را با گروه همسالان خود سپری می کنند امکان مقایسه کردن خود با هم کلاسی ها و دوستانشان را پیدا می کنند این طبیعی است که بخواهند حس اعتماد به نفس خود را با ادعای برتری ابراز کنند. بچه ها عموماً قصد جریحه دار کردن احساسات دوستانشان را ندارند و حقیقت این است که آنها به سادگی درک نمی کنند که تأکید برموفقیت های خودشان ممکن است در دیگری احساس بدی ایجاد کند.
بچه های سه تا چهار ساله واقعاً نمی فهمند. که دیگران احساس متفاوتی را در مورد یک رویداد یا اتفاق واحد دارند
زیاده روی برخی کودکان در فخرفروشی به آن علت است که آنها تأیید و تصدیق کافی را از والدینشان دریافت نمی کنند.
آنها از فخرفروشی و پزدادن به عنوان روشی برای پی بردن به این که کارشان یا موفقیت شان چه ارزش گذاری مثبتی از سوی والدینشان یا دیگر بزرگسالان می شود استفاده می کنند.
در مورد کودکانی که ناگهان خودشیفته و یا فخرفروش می شوند، باید علت را در تغییر و تحولات محیط و یا اطرافیانش یافت. در این گونه مواقع بهتر است وضعیت پیش آمده را با مربی او در میان بگذارید. در ضمن می توانید از شیوه های زیر برای هدایت بهتر احساسات کودکتان و تقویت حس اعتماد به نفس او به جای خودشیفتگی محض استفاده کنید:
▪ الگو باشید: بچه ها رفتار درست را با تماشاکردن و تقلید از شما می آموزند بنابراین به واکنش خود در برابر موفقیت ها دقت کنید. در مقابل بچه ها دیگران را سرکوب و یا آنها را مسخره نکنید و یا در مورد موفقیت هایتان غلو نکنید.
روانشناسان بر این عقیده هستند که والدین باید به کودکان نشان دهند می شود بدون فخرفروختن یا جریحه دار کردن احساسات دیگران احساس خوبی از خود داشت.
▪ کودکان را درست تشویق کنید: اگرچه خوب است کودکان را به خاطر دستیابی به موفقیتی که هم سن و سالان او نداشته اند تشویق کنید اما سعی کنید این تشویق را معطوف تلاش، زحمت او کنید.
به جای این که بگویید «تو توپ را بهتر از همه به دروازه فرستادی یا بیشترین ستاره ها مال تو بود به او بگویید: «واقعاً تلاش کردی بهترین بازی را داشته باشی».
بیاموزید احساسات دیگران را محترم بشمارد: اگر شنیدید کودکتان به دوستش گفت: «نمی توانی آن را انجام دهی اما من می توانم. صبر کنید تا دوستش برود و سپس به او بگویید: «خیلی خوب است که تو می توانی آنقدر خوب با توپ بازی کنی اما اگر او دائم به تو می گفت خیلی بهتر از تو بازی می کند چه احساسی پیدا می کردی سپس گزینه ای در اختیار او قرار دهید و به عنوان مثال به او بگویید: «دفعه بعد که دوست داشتی بگویی چقدر خوب بازی کردی به مامان و بابا بگو. ما همیشه دوست داریم موفقیت هایت را از زبان خودت بشنویم.»
▪ تعریف کردن و تعریف شنیدن متقابل است: یک راه برای مهار افراط در «خودشیفتگی» این است که به کودکتان یاد دهید به دنبال یافتن راه هایی برای تشویق دیگران باشد.
«می توانید به او بگویید تو در این بازی خیلی خوب هستی اما ببین دوستت چه پیشرفتی کرده تا مثل تو خوب بازی کند. بیا تشویقش کنیم.»
کودکان در این سن ممکن است تمایلی نداشته باشند تا از دوستشان تعریف کنند اما احترام به دیگران و ملاحظه دیگران را از شما می آموزند و آن را به عینه می بینند.